ای كه در حسن كسی همسر و همتای تو نیست
سرو افراخته چون قامت رعنای تو نیست

جلوه‌ی ماه فلك چون رخ زیبای تو نیست
كیست آن كو به جهان واله و شیدای تو نیست

گر چه پنهان ز نظر روی نكوی تو بود
چشم ارباب بصیرت همه سوی تو بود

آتش عشق تو در سینه نهفتن تا كی
طعنه ز اغیار تو ای یار شنفتن تا كی

همه شب از غم هجر تو نخفتن تا كی
روی نادیده و اوصاف تو گفتن تا كی

چهره بگشای ز رخسار كه دیدن دارد
سخن از لعل تو ای دوست شنیدن دارد

اگر ای مه ز ره مهر بیایی چه شود
غنچه‌ی لب به تكلّم بگشایی چه شود

نظری جانب عشّاق نمایی چه شود
همچو بلبل به چمن نغمه سرایی چه شود

بی گل روی تو گلزار ندارد رونق
از صفای تو صفا یافته گیتی الحق

روی زیبای تو ای دوست ندیدم آخر
نغمه‌ی روح فزایت نشنیدم آخر

گلی از گلشن وصل تو نچیدم آخر
چون هلال از غمت ای ماه خمیدم آخر

روز ما تیره‌تر از شب بود از دوری تو
زده آتش به دل ما غم مستوری تو

دل بود شیفته‌ی طره‌ی مویت ای دوست
جان به لب آمده از دوری رویت ای دوست

چشم ما هست شب و روز به سویت ای دوست
كس نیاورد خبر از سر كویت ای دوست

ره نبردیم به كوی تو و خون شد دل ما
رفت بر باد فنا از غم تو حاصل ما

خاطر ما ز فراق تو پریشان تا چند
خانه‌ی دل بود از هجر تو ویران تا چند

دوستان از غم تو بی سر و سامان تا چند
در پس پرده‌ی غیبت شده پنهان تا چند

پرده ای ماه فروزنده ز رخسار فكن
تا جهان را كنی از نور جمالت روشن

شب تار همه را ماه دل‌افروز تویی
داور و دادرس و دادگر امروز تویی

عارفان را به خدا معرفت‌آموز تویی
مصلح كل تویی و بر همه پیروز تویی

هر كه آزاده و دانشور و صاحب‌نظر است
بهر اصلاح جهان منتظِر منتظَر است

ما همه بنده، تویی صاحب ما، سرور ما
چون تویی در همه جا حامی ما یاور ما

نبود جز تو كسی قائد ما، رهبر ما
در پناه تو بود ملّت ما، كشور ما

سایه‌ی لطف تو تا بر سر احباب بود
دل ز مهر تو چو خورشید جهان تاب بود

ما همه عاشق دلداده و جانانه تویی
صدف دین خدا را دُر یكدانه تویی

رهبر مردم آزاده و فرزانه تویی
قدمی رنجه نما صاحب این خانه تویی

خانه‌ی صبر ز هجران تو گردید خراب
از ره لطف و كرم منتظران را دریاب

خاطر آشفته چنین پیرو قرآن مپسند
بیش از این ذلّت این جمع پریشان مپسند

بی‌پناه این همه افراد مسلمان مپسند
دوست را دستخوش فتنه‌ی دوران مپسند